“კამო გრიადეში”, მიხეილ სააკაშვილი?!

   საქართველოს პრეზიდენტის 2010 წლის 11 ოქტომბრის ბრძანებულებით, 13 ოქტომბრიდან ამოქმედდა საქართველოს სახელმწიფო საზღვრის გადაკვეთის ახალი რეჟიმი, რომელიც რუსეთის ფედერაციის სუბიექტებში - ჩეჩნეთში, ინგუშეთში, ჩრდილოეთ ოსეთში, დაღესტანში, ყაბარდო-ბალყარეთში, ყარაჩაევო-ჩერქეზეთსა და ადიღეეში ჩაწერილი (დარეგისტრირებული) რუსეთის ფედერაციის მოქალაქეებისათვის 90-დღიან უვიზო რეჟიმს ითვალისწინებს. ამ ნაბიჯის კომენტარი ტელეკომპანია „მაესტროსთვის“ მიცემულ ინტერვიუში გააკეთა საქართველოში 11 წლით თავისუფლების აღკვეთამისჯილმა შს ყოფილმა მინისტრმა, ექსგენპროკურორმა და თავდაცვის ექსმინისტრმა, ამჟამად საფრანგეთში მცხოვრებმა ირაკლი ოქრუაშვილმა, რომელსაც ამ ქვეყანამ პოლიტიკური თავშესაფარი მისცა: „ყოველთვის წინააღმდეგი ვიყავი  ჩეჩნების გამოყენებისა და მათთვის სხვადასხვა კორიდორის შექმნისა, ჩვენს სამხედრო ბაზებზე ინგუშების მომზადებისა და საქართველოს ბანკების მეშვეობით ჩეჩნეთში ფულადი გადარიცხვებისა!“ - საჯაროდ განაცხადა ოქრუაშვილმა მიმდინარე წლის 15 ოქტომბერს, რითაც აღიარა, რომ ამ ყველაფერს მართლაც ჰქონდა ადგილი და თვითონაც, ხელისუფლების სათავეში ყოფნისას, იძულებული იყო, ეს განეხორციელებინა, სამსახურებრივი მოვალეობის გამო შეესრულებინა ერთადერთი თანამდებობის პირის - საქართველოს პრეზიდენტის, უმაღლესი მთავარსარდლისა და უახლოესი მეგობრის - მიხეილ სააკაშვილის  განკარგულებები, რომელსაც ვალდებული იყო, დამორჩილებოდა...

წარსული
(“ზემოთ კიბეზე, რომელიც ქვემოთ მიემართება...”)

“2008 წლის 7-დან 8 აგვისტოს ღამით ქართულმა შეიარაღებულმა ძალებმა მასირებული საარტილერიო ცეცხლით იერიში მიიტანეს სამხრეთ ოსეთის ქალაქ ცხინვალზე და სწორედ ამან დაუდო საფუძველი ფართომასშტაბიან შეიარაღებულ კონფლიქტს სამხრეთ კავკასიაში”, - ნათქვამია სამხრეთ კავკასიაში კონფლიქტის გარემოებათა გამომძიებელი საერთაშორისო კომისიის დასკვნაში ჰაიდი ტალიავინის თავმჯდომარეობით. რუსეთის შეიარაღებულმა ძალებმა სამხედრო ოპერაცია ჩაატარეს ქართული არმიის წინააღმდეგ და გაანადგურეს მისი სამხედრო ფორმირებები (რომლებმაც რუსეთის მშვიდობისმყოფელებზე იერიში მიიტანეს), რასაც შემდგომ “ხუთდღიანი ომი” ეწოდა. შედეგად საქართველომ დაკარგა ასობით ჯარისკაცი,  მოკავშირეებისგან მიღებული და სხვადასხვა ქვეყანაში შეძენილი მრავალრიცხოვანი სამხედრო ტექნიკა და საბრძოლო მასალა, რომ აღარაფერი ვთქვათ ამიერკავკასიის წითელდროშოვანი სამხედრო ოლქისგან (КЗакВО) ხელშეკრულებით დარჩენილ მემკვიდრეობაზე (ჩვენი ყოფილი სამხედრო სიმდიდრის დაწვრილებითი აღწერილობა ყველასთვის ხელმისაწვდომია ინტერნეტში, სტატიების კრებულში “აგვისტოს ტანკები”, რომელიც 2009 წელს მოსკოვის სტრატეგიებისა და ტექნოლოგიების ანალიზის ცენტრმა მოამზადა.).
2010 წლის 26 მაისის სამხედრო აღლუმმა აჩვენა, რომ უახლოეს მომავალში საქართველო, სავარაუდოდ, ვერ აღადგენს თავის სამხედრო პოტენციალს 2008 წლის დონემდე (08.08.08-მდე). “ჟანგისლაქებიანმა”, ნაცრისფრად შეღებილმა თურქულმა ტექნიკამ პრეზიდენტ სააკაშ­ვილის ილუზია გამახსენა “ჟანგიან რუსულ ტანკებზე” და ჩვენს ათობით T-72-ზე, რომელიც მათი მწარმოებელი ქვეყნის არმიას სამხედრო ნადავლად დარჩა...
(სხვათა შორის, საინტერესოა, პირდაპირ ეთერში აღლუმის კომენტირებისას “რუსთავი 2”-ის წამყვანმა რამდენიმეჯერ ხაზგასმით რატომ აღნიშნა, რომ კამუფლაჟის ახალი ფერები - როგორც ჯარისკაცის ფორმის, ასევე ტექნიკისა - საგანგებოდ ქალაქის ფერებთანაა ადაპტირებული? ნიშ­ნავს თუ არა ეს, რომ რუხი ასფალტისა და შემოდგომის ფოთოლცვენისფერი ჩვენი არმია ბრძოლების წარმოებას ქალაქში და ისიც შემოდგომით აპირებს?! თუ ასეა, რომელ ქალაქში მოხდება ეს და რომელი წლის შემოდგომაზე?).
ხუთდღიანი ომის შედეგად საქართველოს ხელმძღვანელობამ საკუთარი თავის დისკრედიტება მოახდინა მსოფლიო თანამეგობრობის თვალში და სამუდამოდ დაკარგა ძალისმიერი გზით ტერიტორიული პრობლემების გადაჭრის საშუალება. მოგვიანებით, ევროპის, აშშ-ის, გაეროსა და ეუთოს მედიატორობითა და დიპლომატიური მეთოდებით ამ მისწრაფებების რეალიზების მცდელობამ შედეგი ვერ გამოიღო.
შედეგი (საქართველო): ტერიტორიის 20 პროცენტზე მეტის დაკარგვა, რუსეთის მიერ აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის დამოუკიდებლობის აღიარება, რფ-სთან დიპლომატიური ურთიერთობების გაწყვეტა, კანონი ოკუპირებული ტერიტორიების შესახებ, საბჭოთა ოკუპაციის მუზეუმი, საქართველოს მიმართ რუსეთის 200-წლიანი პოლიტიკისა და ისტორიული სიმართლის დამდგენი კომისიის შექმნა, დამოუკიდებლობის დღეს (2010 წლის 26 მაისს) თბილისში ყველაზე მაღალი მონუმენტის გახსნა საქართველოში (ჟანგით დაწინწკლული ნაცრისფერი მონუმენტი - ჩვენი სამხედრო ტექნიკისა და აღჭურვილობის მსგავსად), რომელიც 1918-2008 წლებში რუსეთთან შეიარაღებულ კონფლიქტში დაღუპულთა ხსოვნას მიეძღვნა (პირადად ჩემთვის ეს რუსეთ-საქართველოს “დაჟანგული” ურთიერთობის სიმბოლო იყო). საგულისხმოა, რომ მინისა და ლითონის ვერტიკალური სექციებისგან შემდგარ 48-მეტრიან სტელას სპეციალურად დაუმთავრებელი წვერი აქვს, რაც ამ მონუმენტის გახსნისას კამუფლაჟით შემოსილი პრეზიდენტ სააკაშვილის განცხადებასთან ერთად (იმის თაობაზე, რომ საქართველოში თითოეული მზად უნდა იყოს კამუფლაჟის ჩა­საცმელად!) პირქუშ ეჭვებს ბადებს...
შედეგი (რუსეთი): მიუხედავად რუსეთის ხელმძღვანელობის ოფიციალური განცხადებისა კავკასიაში მწვავე პრობლემების გადაჭრის შესახებ, რეგიონში მდორედ მიმდინარე პროცესები კიდევ კარგა ხანს იქონიებს ნეგატიურ გავლენას საზოგადოებრივ-პოლიტიკურ სიტუაციაზე როგორც თავად რუსეთსა და ამიერკავკასიის სახელმწიფოებში, ისე დასავლეთ ევროპის რიგ ქვეყნებშიც. ამგვარად, ჩრდილოეთ კავკასიაში “ჩეჩნური პრობლემის” საბოლოოდ გადაწყვეტამდე, რუსეთმა სამხრეთ კავკასიაში დამატებითი “ქართული პრობლემა” შეიძინა. ამასთან, ორივე პრობლემას შერწყმისა და გაფართოების ტენდენცია აქვს.

აწმყო
(“პანიკოვსკის მცდარი გზით...”)

ახლა კი დროა, დღევანდელობაში გადმოვინაცვლოთ და პრეზიდენტ სააკაშვილს დავუსვათ კითხვა: “კამო გრიადეში”*(საით მიემართები)?
2008 წლის 8 ოქტომბერს აზერბაიჯანული საინფორმაციო სააგენტო Day.AZ-ისთვის მიცემულ ინტერვიუში “მხოლოდ რუსეთს ძალუძს კავკასიური ცარცის წრის გარღვევა!” (www.day.az/news/georgia/132606.html) საქართველოში 08.08.08-ის შემდეგ მოვლენების განვითარების 5 შესაძლო სცენარს განვიხილავდი, რომელთაგან ერთი (#3) იუწყებოდა:
“სცენარის მე-3 ვარიანტი - აშშ-ის პროვოკაციებზე პასუხი.
საქმე ისაა, რომ იამადაევისა და ზიაზიკოვის მკვლელობა, სოხუმში სახელმწიფო უშიშროების შენობასთან მომხდარი აფეთქებები, სოფელ ორჭოსანთან მდებარე კარიერებზე ატეხილი სროლა, ცხინვალში მშვიდობისმყოფელთა შტაბთან მომხდარი აფეთქება - ერთი ჯაჭვის რგოლებია. აშშ, რომელმაც ვერ გაბედა, აშკარად დაპირისპირებოდა რუსეთს 8-12 აგვისტოს ხუთდღიან ომში და კავკასიისთვის პირველი ბრძოლა წააგო, კვლავ ვერ ჩაიგდო ხელში ჩრდილოეთ კავკასიისა და კასპიისპირეთის გასაღები. გამორიცხული არაა, რომ ის “მეორე ეშელონს” ამზადებდეს (ისევ მიამიტი ქართველების ხელით): ამჯერად პროვოცირებული იქნება ტერაქტები და პარტიზანული ომი. ეს აშშ-ს აქ აშკარად შემოსვლის საშულებას მისცემს ტერორიზმთან ბრძოლის დროშით, რათა დაამტკიცოს, რომ რუსეთის მიერ კონტროლირებად ტერიტორიებზეც კი სრული უწესრიგობაა...”
ვშიშობ, რომ დღეს მოვლენები სწორედ ამ სცენარის მიხედვით ვითარდება:
“აშშ-ის პრეზიდენტმა ბარაკ ობამამ მოიწონა მსოფლიოს 75 ქვეყანაში სპეციალური დანიშნულების ჯარების განთავსების გეგმა “ალ-ქაიდას” ტერორისტულ ქსელთან ბრძოლის ფარგლებში,” - განაცხადა ოდიოდე კვირის წინათ The Times-მა, რის შემდეგაც The New York Times-ი აცხადებს, რომ აშშ-ის ცენტრალური სარდლობის სარდალმა, გენერალმა დევიდ პეტრეუსმა ხელი მოაწერა დოკუმენტს, რომელიც შეიცავდა ამერიკის საიდუმლო ბაზების შექმნისა და შესაბამისი სადაზვერვო ხასიათის ღონისძიებების გატარების გეგმას საქართველოში, თურქეთში, აზერბაიჯანსა და უზბეკეთში.
(საგულისხმოა, რომ The New York Times-ის ინფორმაცია დროში პრაქტიკულად დაემთხვა რუსეთის საკითხებში აშშ-ის პრეზიდენტის მთავარი მრჩევლის - მაიკლ მაკფაულის მიმანიშნებელ განცხადებას, რომელმაც გასულ კვირას მოსკოვში სამუშაო ვიზიტით ყოფნისას პირველად აღიარა ოფიციალურად, რომ ამერიკა, სავარაუდოდ, საქართველოს სამხრეთ ოსეთსა და აფხაზეთს ვერ დაუბრუნებს: “გულახდილად გეტყვით, ვერ წარმომიდგენია, რომ შევიმუშავებთ სტრატეგიას, რომელიც საშუალებას მოგვცემს, საქართველოს აფხაზეთი და სამხრეთ ოსეთი მის უწინდელ საზღვრებში დავუბრუნოთ,” - განაცხადა მან.).
ისმის კითხვა: დაადგება თუ არა ჩიხში მოქცეული ახალგაზრდა და იმპულსური სააკაშვილი შევარდნაძის მცდარ გზას, რომელმაც უწინ მსგავს სიტუაციაში აირჩია ვარიანტი: “ჩემი მტრის მტერი ჩემი მეგობარია”? 2001 წელს ხომ ჩეჩენი საველე მეთაურის - რუსლან გილაევის “მაღალი ინტელექტითა და ინტელიგენტობით” მოხიბლულმა, ჭაღარა და დარბაისელმა შევარდნაძემაც კი ვერ გაუძლო ცდუნებას: “თუ ეს ბოევიკი სოხუმს ვერ დაგვიბრუნებს, რუსებს მაინც დააწიოკებს!” - გულწრფელად სჯეროდა შევარდნაძეს, როცა რუსლანს “ციმციმ” აცილებდა პანკისიდან კოდორის ხეობაში... თუმცა უმთავრესმა - გილაევის ბოევიკების გამოჩენამ რუსეთ-საქართველოს საზღვრის ჩეჩნურ მონაკვეთზე - რფ-ის ფედერალური ძალების საზღვრისპირა ინციდენტებზე პროვოცირება მოახდინა, რის შემდეგაც საქართველო გარკვეულ ხანს ჩრდილოელი მეზობლის “იმპერიული ამბიციების” წინააღმდეგ ერთიანდებოდა. ამით კი შევარდნაძე, რომელიც ძლივს ინარჩუნებდა ცენტრალურ ძალაუფლებას, თავისი პერსონის მიმართ ქართველი ხალხისა და დღითიდღე გაძლიერებული ოპოზიციის ყურადღების გადატანას ლამობდა საგარეო, ანუ რუსეთის მხრიდან მომდინარე საფრთხეზე.
(რით დასრულდა ეს სამწუხარო ავანტიურა, ყველას ახსოვს, განსაკუთრებით კი კოდორის ხეობის ბუჩქებს, რომლებზეც გილაევის რაზმის ნაშთები ეკიდა... თავად მძიმედ დაჭრილმა გილაევმა მისთვის შევარდნაძის მიერ გამოგზავნილი შვეულმფრენით ძლივს გაასწრო. მერე კი შევარდნაძემაც ძლივს გაასწრო სააკაშვილს მშობლიური პარლამენტიდან... ვფიქრობ, ამგვარადვე დასრულდება ნებისმიერი ახალი ავანტიურა, თუკი ის განხორციელდება).
შევარდნაძე-2001 და სააკაშვილი-2010: ეგებ, ისინი ერთმანეთს ჰგვანან?!
 მომხდარის გაანალიზებითა და სხვადასხვა მედიაში აღმოჩენილი ინფორმაციებით (მათ შორის, ამერიკულსა და ევროპულ მედიაშიც), რომელთა უგულებელყოფასაც ან თუნდაც მათდამი თავისი ღრმა აღშფოთების გამოხატვას საქართველოს მოქმედი ხელისუფლება, როგორც ჩანს, არც აპირებს, უნდა ვივარაუდოთ, რომ დღეს კვლავ იდგმება ნაბიჯები საქართველოს ხელმძღვანელობისა და ე.წ. დევნილი ჩეჩნური მთავრობის ლიდერების დაახლოებისაკენ. ინტერნეტში, საყოველთაოდ ხელმისაწვდომი მასალებით, ამჟამინდელმა ხელისუფლებამ საქართველოს ტერიტორიაზე აქტიური მუშაობა გააჩაღა, რომლის მიზანიც, არც მეტი, არც ნაკლები, ჩრდილოეთ კავკასიაში, უწინარესად კი ჩეჩნეთში, დაღესტანსა და ინგუშეთში ვითარების დესტაბილიზაციაა. რუსეთის წინააღმდეგ ბრძოლაში ამჯერად, სავარაუდოდ, იჩქერიის თვითგამოცხადებული რესპუბლიკის ბრიგადის ყოფილი გენერალი აჰმედ ზაკაევი შეირჩა (იჩქერიის რესპუბლიკის კულტურის ყოფილი მინისტრი, ვიცე-პრემიერი, საგარეო საქმეთა მინისტრი და პრემიერ-მინისტრი, რომელიც 2001 წლიდან რფ-ის გენერალურმა პროკურატურამ ტერორიზმის, მშვიდობიანი მოსახლეობისა და სამართალდამცავი ორგა­ნოების თანამშრომლების მკვლელობათა ორგანიზების ბრალდებით საერთაშორისო ძებნაში გამოაცხადა და რომელსაც დიდმა ბრიტანეთმა პოლიტიკური თავშესაფარი მისცა). თუ ეს ყველაფერი სიმართლეს შეესაბამება, ძნელი არ არის მიხვდე, რა პირქუშ პერსპექტივებს უმზადებს შექმნილი ტანდემი საქართველოსა და მთელ რეგიონს... კონკრეტული მაგალითი (ინტერნეტ-ინფორმაციის ციტირებას ვახდენ): “2009 წლის დეკემბერში საქართველოს საგარეო საქმეთა სამინისტრომ, საქართველოს მთავრობის მაღალჩინოსანთა ხელშეწყობითა და ქვეყნის პრეზიდენტის დავალებით, უმკაცრესი კონფიდენციალობის დაცვით, უცხოური ტერორისტული ორგანიზაციების ემისრებისა და კავკასიური იატაკქვეშა ბანდფორმირებების ლიდერთა მონაწილეობით თბილისში დახურული შეხვედრა გამართა ჯიჰადის მომხრეთა მრავალრიცხოვანი ჯგუფების წარმომადგენლებთან, რომლებიც სხვადასხვა ისლამურ და ევროპულ ქვეყანაში შეიქმნა, რათა რუსეთის სამხრეთ ფლანგზე თავისი საქმიანობის კოორდინირება მოეხდინა”.
ინფორმაცია ამ “კულტურული ღონისძიების” შესახებ (როგორც, ალბათ, შევარდნაძე იტყოდა!) ბევრ ინტერნეტსაიტზეა განთავსებული (მათ შორის - The Washington Times-ში გამოქვეყნებული, აშშ-ის სენატისა და სახელმწიფო დეპარტამენტის ყოფილი თანამშრომლის - ჯეიმს ჯ. ჯატრასის სტატია “თავსატეხი საქართველოსთვის და ამერიკის შეერთებული შტატების არჩევანი”) და მეტყველებს შემდეგს (ისევ ციტირებას ვახდენ): “ღონისძიებაზე მთელი კონტროლი დაეკისრა საქართველოს შინაგან საქმეთა მინისტრ ვ. მერაბიშვილს და მის მოადგილე გ. ლორთქიფანიძეს. და­სავლეთის საზოგადოებრიობისა და ქართული ოპოზიციის მხრიდან მ. სააკაშვილის მისამართით გამოთქმული კრიტიკის თავიდან ასარიდებლად საქართველოს შსს-ს ხელმძღვანელმა ყრილობის მუშაობაში არ დაუშვა საქართველოს პრეზიდენტის მონაწილეობა. ახლო აღმოსავლეთის ქვეყნებიდან რადი­კალური ორგანიზაციების წარმომადგენელთა და იორდანიის მოქალაქე ჩერქეზებისა და ჩეჩნების საქართველოში ჩამოყვანის საკითხების გადაჭრით პირადად იყო დაკავებული საქართველოს საგანგებო და სრულუფლებიანი ელჩი სპარსეთის ყურის არაბულ ქვეყნებში (ქუვეითში, საუდის არაბეთში, კა­ტარში, ომანში, არაბთა გაერთიანებულ საამიროებში, ბაჰრეინში - ა. ხ.) ეკატერინე მაიერინგ-მიქაძე. ახლო აღმოსავლეთის ქვეყნების წარმომადგენლებთან ერთად თბილისში ჩამოვიდნენ უცხოეთში ჩეჩნური ბანდსტრუქტურების წარმომადგენლებიც - მ. ტარამოვი (ცუცაევი); მ. ჰაზბიევი, რომელიც უწინ ცნობილი ტერორისტის - მ. ევლოევ-თაზიევის გარემოცვაში იმყოფებოდა; რ. აბდურზაკოვი; ვ. აიგუმოვი და რამდენიმე ათეული დელეგატი ავსტრიიდან, დიდი ბრიტანეთიდან, გერმანიიდან, ნორვეგიიდან, ფინეთიდან, საფრანგეთიდან, შვედეთიდან, აზერბაიჯანიდან და აშშ-დან. ეს ყველაფერი კი იმაზე მიუთითებს, რომ პრეზიდენტი სააკაშვილი აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის ტერიტორიებისთვის ბრძოლაში ფსონს ჩამოდის ჩრდილოეთ კავკასიის ტერიტორიაზე მოქმედ უკანონო შეიარაღებულ ბანდფორმირებებზე - შეურიგებელ ბოევიკებზე, რომელთა ლიდერიც ჩრდილოეთ კავკასიის ტერიტორიაზე ისლამური სახელმწიფოს შექმნისკენ გეზაღებული დოკუ უმაროვია”.
იმ შეხვედრის შემაჯამებელ შედეგად იქცა (ციტირებას ვახდენ): “ერთობლივ   მოქმედებათა გეგმის შემუშავება, რომელიც დსთ-სა და დასავლეთის ქვეყნებში იატაკქვეშა ბანდფორმირებების გააქტიურებასა და, ასევე, აშშ-ისა და საქართველოს სპეცსამსახურების ეგიდით მათ ლიდერთა ძალისხმევის გაერთიანებას ითვალისწინებს. “სამხედრო” მოქმედებებთან ერთად (რუსეთის სამხრეთზე თავდასხმა) განსაკუთრებული ყურადღება დაეთმო იდეოლოგიურ ომს, მაგალითად - “პირველი კავკასიური” არხის რუსულ ენაზე ტრანსლაციას”.
დიახ, დიახ, “პირველი კავკასიურისა”, სწორედ იმ ოლეგ პანფილოვის ხელმძღვანელობით, ახლახან ჩვენს მრავალეროვნულ ქვეყანაში რომ გადმოსახლდა, მაგრამ რამდენიმე დღის წინ პროვოკაციული მოწოდება რომ გააკეთა საქართველოში რუსული ენის აკრძალვის შესახებ!
ამის შემდეგ, ინტერნეტში შემდეგი სტრიქონების წაკითხვისას (ციტირებას ვახდენ): “ამჟამად საქართველოში უკვე აღდგენილია 2000-იანი წლების დასაწყისში გაუქმებული ბოევიკთა მოსამზადებელი ბანაკები ახმეტის რაიონში... ამერიკელები უნდა აცნობიერებდნენ, რომ სააკაშვილი სულ უფრო ხშირად აძლევს პოლიტიკურ თავშესაფარს ჯიჰადის მიმდევრებს, რომლებიც პასუხისმგებელი არიან რუსეთის სამხრეთ ნაწილში მომხდარ მრავალრიცხოვან ტერაქტზე... სააკაშვილის რეჟიმთან ინტენსიური თანამშრომლობის მცდელობები მათ საშუალებას აძლევს, თავდასხმები მოაწყონ კავკასიის რეგიონ­ზე”; სანამ აღშფოთებით წამოიძახებ “სიცრუეა!!!”, ძალაუნებურად დაფიქრდები: ნუთუ სააკაშვილი, რომელიც “მთელი გზა” საქართველოს აშშ-ისა და ნატოსკენ მიათრევდა, ერთი ხელით ეხმარება ამერიკას ავღანეთში, მეორე ხელს კი მის დაუძინებელ მტრებს - ისლამისტ ფუნდამენტალისტებს, საერთაშორისო ტერორისტებსა და ჯიჰადის მიმდევრებს უწვდის?! ნუთუ შს მინისტრმა მერაბიშვილმა - საქართველოში დანაშაულები, ბანდიტიზმი და ქურდული მენტალიტეტი რომ დაამარცხა და სამაგალითო- საჩვენებელი “ძალოვანი” სტრუქტურები შექმნა - თბილისში ამ ბანდიტური “სხადნიაკის” მოწყობა უზრუნველყო?” ძნელი დასაჯერებელია...
მეორე მხრივ კი: რით აიხსნება საქართველოს პრეზიდენტის მიერ ირანის პრეზიდენტ მაჰმუდ აჰმედინეჯადის მოპატიჟება, ოფიციალური ვიზიტით ესტუმროს საქართველოს, იმ დროს, როცა აშშ არ მალავს თავის განზრახვას ირანის მიმართ, ამერიკას კი (სანქციების შესახებ რეზოლუციას) უკვე მხარი დაუჭირა რუსეთმაც?! რით აიხსნება თბილისში (მიმდინარე წლის მარტში) სამეცნიერო კონფერენციების გამართვა, რომელთა მონაწილეებმაც რუსეთში ჩერქეზი და ადიღეელი ხალხების გენოციდზე იმსჯელეს და საქართველოს პარლამენტსაც მიმართეს მოწოდებით, აღიაროს ჩერქეზი ხალხის გენოციდი XIX საუკუნის მეორე ნახევარში?! და რომ საქართველოს პარლამენტმა უკვე დაიწყო მუშაობა ჩერქეზი ხალხის გენოციდის აღიარების საკითხზე? და ეს საქართველო-რუსეთს შორის 2008 წლის აგვისტოს ტრაგედიის შემდგომ დღემდე არსებული დაძაბულობის პირობებში?! სულ ახლახან კი ჩვენ FBI-ის წყალობით შევიტყვეთ, რომ საქართველო იარაღისა და ნარკოტიკების კონტრაბანდა-რეალიზაციაშია ჩართული...

მომავალი
 (“უფსკრულისკენ მქროლავს, შესაძლოა, თვალწარმტაცი მწვერვალებისკენ ფრენა ესიზმროს...”)

თუ ზემომოყვანილი ინფორმაციის საფუძველზე სიტუაციის მოდელირებას მოვახდენთ, ნებისმიერი დიასახლისიც კი დაასკვნის, რომ:
1) ევროპაში, ცენტრალურ აზიასა და ახლო აღმოსავლეთში, ტერორისტთა თარეშის შემხედვარე, უნდა ვივარაუდოთ, რომ ეს აშშ-ის სპეცსამსახურების მონაწილეობის გარეშე როდი ხდება, რომლებიც ამ სახელმწიფოებში ისლამისტთა გააქტიურების პირობებში, დემოკრატიისათვის, საერთაშორისო ტერორიზმსა და ფეთქებადსაშიში რეგიონის ქვეყნების მიერ ბირთვული იარაღის წარმოების წინააღმდეგ ბრძოლის სახელით, იქ სამხედრო ჩარევით   ავღანურ-ერაყული სცენარის გათამაშების საშუალებას მიიღებს. ხოლო იმისათვის, რომ გაეროს, ეუთოსა და ევროპელ “აზიზებს” ენა არ მოუბრუნდეთ “ღრმა აღშფოთების” გამოსახატავად, როგორც ამას ჩვეულებრივ აკეთებენ, ევროპის ქვეყნებში ჩეჩნური ტერორისტული სტრუქტურების საქმიანობის გააქტიურება თანდათან ჩაითრევს მათ კავკასიაში, ცენტრალურ აზიასა და ახლო აღმოსავლეთში მიმდინარე პროცესებში და ტერორისტთა მორიგ სამიზნე მსხვერპლად აქცევს (განხორციელდება იმგვარი ტერაქტები, როგორიც იყო ესპანეთში რკინიგზის ვაგზალზე, ინგლისსა და რუსეთში - ლონდონისა და მოსკოვის მეტროებში და სხვ.), რაც შედეგად ადგილობრივ რადიკალებთან ამ ბანდფორმირებების შერწყმას გამოიწვევს;
2) ევროპასა და ჩრდილოეთ კავკასიაში ტერორიზმის ტალღის გამოყენებით აშშ ბოლოს და ბოლოს იერიშს მიიტანს ირანზე (ისრაელის მხარდაჭერით) და კიდევ ერთ ნაბიჯს გადადგამს (ეგებ, საბედისწეროსაც...) თავისი სანუკვარი ოცნებისკენ - იმ რეგიონზე კონტროლის დამყარებისკენ, სადაც ნავთობის მსოფლიო მარაგის 62 პროცენტია თავმოყრილი. ვფიქრობ, მანამდე აშშ რუსეთისგან ამაზე თანხმობას მიიღებს და საბოლოოდ აღიარებს კავკასიასა და მთელ პოსტსაბჭოთა სივრცეს მისი ექსკლუზიური და კანონიერი ინტერესების ზონად. ნავთო­ბით მდიდარი რუსეთი არაფერს წააგებს - ყოველ ჯერზე (ომის შემთხვევაში - გარდაუვალი) ბარელი ნავთობის 10 დოლარით გაძვირება მას 25 მილიარდი დოლარის წლიურ მოგებას მოუტანს;
3) ევროპაში ტერორიზმის აფეთქებითა და აშშ-ის მიერ ირანზე იერიშის მიტანის გამოყენებით, საქართველო ხელს შუწყობს ჩრდილოეთ კავკასიაში სიტუაციის დესტაბილიზებას. ამით რუსეთის ყურადღებას სამხრეთ ოსეთიდან და აფხაზეთიდან გადაიტანს და შეეცდება, ხელსაყრელი პირობები იქ ხელახალი სამხედრო ოპერაციის ჩატარებისთვის გამოიყენოს, თავისი ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენის მიზნით;
4) მოვლენების ამგვარად განვითრებისას რუსეთს ყველა საფუძველი ექნება, თავისი ჯარები (მშვიდობისმყოფელები) საქართველოს მთელ ტერიტორიაზე შეიყვანოს ახალი კავკასიური ომის აღსაკვეთად (რომელიც ჩრდილოეთ კავკასიის რესპუბლიკებიდან (ჩეჩნეთი, ინ­გუშეთი, ყაბარდო-ბალყარეთი, დაღესტანი, ადიღეი, ყარაჩაევო-ჩერქეზეთი) სამხრეთ კავკასიაში გადაინაცვლებს (საქართველო, აუცილებლად მოახდენს დეტონირებას ყარაბაღში და შესაბამისად - აზერბაიჯანსა და სომხეთში); ასევე, 2014 წელს ზამთრის ოლიმპიური თამაშების უსაფრთხოდ ჩასატარებლად სოჭში.  თურქეთი, რომელსაც რეგიონში თავისი ინტერესები აქვს (მათ შორის, -  ტერიტორიული პრეტენზიებიც), რუსეთის ამ პრევენტიულ მოქმედებებს მხარს დაუჭერს და გადამწყვეტ მომენტში უმოქმედოდ არ გაჩერდება.
რუსეთი კავკასიის დაცვით (სამხრეთ კავკასიაში რფ-ის მოქალაქეებისა და, ამავე დროს, თავისი სამხრეთ საზღვრების დაცვით) ამიერკავკასიის ხალხებისა და თურქეთის კეთილგანწყობას მოიპოვებს იმის გამოც, რომ რუსეთის სრულმასშტაბიანი წარმომადგენლობა მთელი რეგიონისთვის უსაფრთხოე­ბის გარანტი იქნება ამერიკა-ირანის კამპანიის პირობებში.


 

საინფორმაციო–ანალიტიკური სააგენტო „საქინფორმის“ გენერალური დირექტორი არნო ხიდირბეგიშვილი 

  *“კამო გრიადეში” (QUO VADIS) (“საით მიემართები”) პოლონელი მწერლის ჰენრიკ სენკევიჩის ისტორიული რომანია. რომანის მოქმედება რომის იმპერიაში, იმპერატორ ნერონის მმართველობის ხანაში ვითარდება. ნაწარმოების მთავარი თემა - რომაული თემის პირველი ქრისტიანების ბრძოლაა უმძლავრეს იმპერიასთან. დაწვრილებითაა წარმოჩენილი ცნობილი ხანძარი რომში, რომელიც, გადმოცემით, ნერონმა თვითონ მოაწყო, რათა პოეტური შთაგონება გაეღვივებინა. ნერონის მმართველობისას ქრისტიანები პირველად დაექვემდებარნენ მასშტაბურ დევნას - იმპერატორმა ხანძრის გაჩე­ნა მათ დააბრალა. რომანის სახელწოდება მწერალს უძველესმა გადმოცემამ უკარნახა: თითქმის ყველა რომაელი ქრისტიანის განადგურების შემდეგ პეტრე მოციქული მალულად ტოვებს ქალაქს, რომლის გარეთ ქრისტეს ხვდება და ეკითხება: “საით მიემართები, უფალო?”. ქრისტე მიუგებს: “რაკი ჩემი ხალხი დატოვე, რომში მივდივარ, ხელახალი ჯვარცმისთვის”. ამის შემდეგ პეტრე რომში ბრუნდება და მოწამეობრივად აღესრულება.