არნო ხიდირბეგიშვილი: მოდი ერთმანეთს სიტყვა მივცეთ...

12. 09. 2009  

Веселья час придёт к нам снова
Вернёшься ты и вот тогда,
Тогда дадим друг другу слово,
Что будем вместе, вместе навсегда!
(სიმღერა კინოფილმიდან “ზამთრის საღამო გაგრაში”)

ეს სტრიქონები, უპირველესად, რუსეთის ხელისუფლებისადმია მიმართული და ნაკარნახევია მარტოოდენ კეთილი განზრახვით - მომავალში თავიდან ავირიდოთ სავალალო შეცდომები, რომლებსაც წარსულში ჰქონდა ადგილი და, გარკვეულწილად, ხელი შეუწყო რუსეთ-საქართველოს სახელმწიფო ურთიერთობებში ამჟამინდელ კატასტროფას.

რუსეთი მთელი ამ წლების განმავლობაში რუსული სამყაროს აშენებას საქართველოში საკმაოდ საეჭვო ბექგრაუნდის მქონე პირებს ანდობდა, რომლებსაც სხვას ვერაფერს უწოდებ, თუ არა “კადრებს”.
მაღალანაზღაურებადი რუსი სახელმწიფო მოხელენი თავიანთი არაშორსმჭვრეტელობისა და იმის გამო, რომ პირადი კეთილდღეობის დარღვევა და თავიანთი კარიერისთვის პრობლემების შექმნა არ სურდათ, სწყალობდნენ მხოლოდ სახელოვან ქართველებს, ლამაზად რომ მღეროდნენ ძველ სიმღერებს მრავალსაუკუნოვან მეგობრობაზე, კულტურულ ტრადიციებსა და ქართველი ერის ტოლერანტობაზე; თვითიზოლირებას ახდენდნენ ჭეშმარიტი პატრიოტებისგან; ნაკლებად ლამაზ, მაგრამ სიმართლეს რომ ამბობდნენ, რათა ვინმეს ღმერთი არ გასწყრომოდა და არ ეეჭვა, რომ ისინი საქართველოში “მეხუთე კოლონას” ქმნიდნენ ან პრორუსულად განწყობილ ძალებს სწყალობდნენ;
ერჩივნათ, ელაპარაკათ ადამიანებთან, რომლებიც ცინიკურად იყვნენ განწყობილი ყველაფერი რუსულისადმი, მაგრამ, სამაგიეროდ, საქართველოს მოქმედ ხელისუფლებას წარმოადგენდნენ;
მართავდნენ საჩვენებელ სანახაობას “ჩასათვლელად”, იმის ნაცვლად, რომ სერიოზულად შეესწავლათ თანამემამულეთა საარსებო პრობლემები და მხარი დაეჭირათ რუსულენოვანი მედიისთვის, საქართველოში მათხოვრულად რომ არსებობს; აპიარებდნენ მათ, ვისაც თანამდებობის მიხედვით ნამდვილად უნდა ეზრუნა რუსული სამყაროს აშენებაზე, ისინი კი, პოლიტიკური კონიუნქტურის გათვალისწინებით, უპირატესობას ანიჭებდნენ მოღვაწეობის საკლუბო სტილს და, რუსულ-ქართულ ურთიერთობებში მზარდი პრობლემები რომ არ შეენიშნათ, სირაქლემასავით “თავს სილაში რგავდნენ” (დაუცველად დატოვებულ სხეულის სხვა ნაწილს კი ყურადღებას არ აქცევდნენ). როგორც წესი, მათი ერთადერთი უპირატესობა არაქართული წარმოშობა იყო.
და 2008 წლის აგვისტოში ბეცი რუსული ჩინოვნიკების მიერ მთელმა ამ ნაფერებმა საზოგადოებამ (ალბათ, მზრუნველობისთვის მადლიერების ნიშნად!) ძველი უნიტაზები მოათრია თბილისში რუსეთის ფედერაციის საელჩოს შენობის წინ...
რუსეთს დღეს ახალი შანსი აქვს, მხარი დაუჭიროს საქართველოში ნამდვილად ეროვნულად ორიენტირებულ ძალებს - მატერიალურად გაჭირვებულებს, უწინ უზრუნველყოფილ მუშებსა და გლეხობას, მაღალკვალიფიციურ მოსამსახურეებსა და ჭეშმარიტ (და არა ცნობილ მოსყიდულ!) სამეცნიერო და შემოქმედებით ინტელიგენციას, რომელიც დღესაც პატივს სცემს ეროვნულ ტრადიციებს, ახსოვთ ორი მართლმადიდებელი (რუსი და ქართველი) ხალხების ძმობა და მეგობრობა. მათი ხმა, გასაგები მი­ზეზების გამო, დღეს არც კი ისმის...
აუცილებელია იმის გათვალისწინება, რომ უახლოეს წარსულში მოსკოვი არა ერთხელ შეცდა ძალებში, პიროვნებებსა და მხარდაჭერის მეთოდებში: 1992 წლის მარტშიც, როცა შევარდნაძე დაგვიბრუნეს, 2003 წლის ნოემბერშიც, როცა თბილისში, კავკასიაში მისი საიმპერატორო უდიდებულესობის მეფისნაცვლის ვორონცოვ-დაშკოვის სასახლის წინ რუსეთის საგარეო საქმეთა მინისტრმა ივანოვმა “მეფედ აკურთხა” სააკაშვილი და მორიგ ჯერზეც შეცდება, თუკი არ მიხვდება, რომ, თუ საქართველოში მთლიანად არ შეიცვლება პოლიტიკური ელიტა (ბნელიტა რომ უწოდეს), ცვლილებები უკეთესობისკენ მოსალოდნელი არ არის!
ქართული პოლიტიკური სცენა საბოლოოდ უნდა დატოვონ: ხელისუფლებამ, რომელიც ვერა და ვერ იქცა ეროვნულად;
ოპოზიციამ, რომელიც “ჭიპლარით” არის გადანასკვული ხელისუფლებასთან;
ინტელიგენციამ, ერის სინდის-ნამუსად რომ მიაჩნია თავი და უკვე მერამდენე წელია, მიეჩვია ქართველი ერის სახელით ლაპარაკს;
პოლიტოლოგ-პროპაგანდისტებმა, შავ-თეთრი ტელევიზორების ხანიდან მოყოლებული, ტელეეკრანებიდან რომ არ ჩამოსულან და სოროსის დოტაციაზე “სხედან”;
ტელეწამყვანებმა და მედიის ხელმძღვანელებმა, ბრმად რომ ასრულებენ მმართველი “ნაცმოძრაობის” პარტიის ნებას;
დიასპორების წარმომადგენლებმა, მყუდროდ რომ მოკალათებულან პარლამენტსა და სახელმწიფო კანცელარიაში და დიდი ხანია, ეროვნული უმცირესობებით კომპაქტურად დასახლებული რეგიონებისკენ გზა დავიწყებიათ, ოღონდ ვითომდა მათ ინტერესებს წარმოადგენენ ხელისუფლებაში.
ყველა, ვისაც ეს არ ესმის, მათ შორის, სნობიზმით გამორჩეული უკვდავი რუსული ბიუროკრატია, წლების განმავლობაში საქართველოში ფსონს რომ ჩამოდიოდა ინტელიგენციის ნაშიერებსა და პოლიტიკურ მაქციებზე - იგივე “ბნელიტა”, რომელსაც შესაძლოა, სურდა უკეთ, მაგრამ გამოუვიდა როგორც ყოველთვის: სანამ ამერიკელები საქართველოში ფულს ხარჯავდნენ, ისინი ინერციით, უზრუნველად და მხნედ მღეროდნენ: «БРОНЯ КРЕПКА, И ТАНКИ НАШИ БЫСТРЫ»!.. რატომ მუშაობდნენ რუსეთში ძველებურად და მხოლოდ ამ რკინის, ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობით, არგუმენტს ეყრდნობოდნენ, ჩემთვის დღესაც ამოცანაა, თუმცა ეს მეთოდი, საბოლოო ჯამში, უფრო ძვირი და მკაცრი, ამის გამო კი მეტად მტკივნეული რომ აღმოჩნდა (რუსებისა და ქართველებისთვისაც!), მხოლოდ მაშინ მიხვდნენ, როცა ტანკების ამოქმედება მართლაც მოუხდათ...
ეს მწარე გაკვეთილია რუსეთისთვის, რომელმაც ამდენი წელია, ვერ მოახერხა საქართველოში რუსული ლობის შექმნა ყველა ეროვნების ღირსეული ადამიანების, პირველ რიგში კი, ქართველებისგან! ამის ნაცვლად ფსონი ბრმად იდებოდა იმ ადამიანებზე, რომლებთან ერთადაც რუსი ჩინოვნიკებისთვის უსაფრთხო იყო ფედერალური ბიუჯეტიდან მიღებული სხვადასხვა ჰუმანიტარული პროგრამისთვის, მათ შორის, უცხოეთში მცხოვრებ თანამემამულეთა დახმარებისთვის, ფულის “გათეთრება”, ოდიოზური, მაგრამ საქმეში გამოცდილი ყოფილი პარტიული ფუნქციონერებისა და ორი პასპორტის, მოსკოვში ბინისა და რუსეთში საგასტროლო ინტერესების მქონე ხელოვნების წარმომადგენლებისათვის.
ძალიან მინდა, რომ რუსეთის ხელმძღვანელობამ ამ ყველაფრისგან საჭირო დასკვნები გააკეთოს და როცა რუსულ-ქართული ურთიერთობები მოგვარდება (ისინი კი აუცილებლად მოგვარდება!), ძველი შეცდომები არ გაიმეოროს - უბეში არ მოითბოს მკვეთრად “ფირფიტის შემცვლელი” და კვლავ მზის სინათლეზე გამოჩენილი “ადგილობრივი ჩამოსხმის” რუსეთის “პატრიოტები” და ვერ შეამჩნიოს, რომ მათ ისევე, როგორც ამჟამინდელ მთელ ქართულ პოლიტისტებლიშმენტს, მიკრული აქვთ ბირკები: “ვარგისია 08.08.08”-მდე... არადა, სამწუხაროდ, ასეთი საგანგაშო ტენდენციები უკვე შეინიშნება: ზოგიერთი რუსი ჩინოვნიკის და მედიის ხელმძღვანელების სურვილი, გაკვალული გზით იარონ - გამოიყენონ ზემოჩამოთვლილი თვითდისკრედიტებული და მარგინალური, სამაგიეროდ, ნაცნობი “კადრები” და ღვინოუხვი, მამათმავლურად ტკბილი შერიგება მოაწყონ - ძველ აეროდრომზე ავარიული დაშვების დარად “მოსკოვი-თბილისის” ავიარეისისთვის შესაძლოა, უკანასკნელიც აღმოჩნდეს!
დროა, მივხვდეთ, რომ ჩვენი მთავარი რესურსი უბრალო ხალხია, რომელსაც გულწრფელად უყვარს საქართველო და, მაშასადამე, - რუსეთიც, მათი სახელოვანი ისტორია ხომ განუყოფელია! ასეთი ხალხი ბევრია რუსეთშიც და საქართველოშიც, უბრალოდ, დახმარებას საჭიროებენ იმ თვალსაზრისით, რომ მათი ხმა ხმამაღლა ჟღერდეს და პატეფონის ფირფიტა გულისგამაწვრილებელი რომანსით “Как это всё случилось” შეიცვალოს ძველი, ნაცნობი შლაგერით “Даваи пажмём друг другу руки – и в дальний путь, на долгие года!”
ამ პატიოსან, უბრალო ხალხს დაუმსახურებლად აყენებდნენ წყენას ან დაჟინებით ვერ ამჩნევდნენ რუსი ჩინოვნიკები, რომლებიც პასუხისმგებელი იყვნენ ეროვნული პოლიტიკის ჩამოყალიბებაზე: მოსკოველი პოლიტიკანები, უნიჭო დიპლომატები, გრანტიმჭამე­ლი ექსპერტები და მათი კოლეგები პოლიტიკური სალდაფონობიდან, ყველას ერთ ტაფაში რომ ხრაკავდნენ - მათთვის ხომ რუსი, ქართველი, აფხაზი, ოსი და სხვა ხალხების მომავალი  მარტოოდენ რუტინული, სამსახურებრივი საკითხი იყო, აი, “უიკენდები” კი აგარაკებზე, საითაც ისინი პარასკევს, დღის მეორე ნახევრიდან მიემართებიან და იქიდან სამსახურში მხოლოდ ორშაბათს, დღის მეორე ნახევარში ბრუნდებიან (მოსკოვური საგზაო საცობების გამო) წმიდათაწმიდაა! ბიუროკრატების ამ კატეგორიას არ გააჩნია ეროვნება, მისთვის ყველა რუსი ხეპრეა შუბლზე მიკრული წარწერით: “დაუშვებელია!”, ხოლო ყველა ქართველი - უმადური “ჩაინიკი” ბანდიტური მიდრეკილებებით. როგორც წესი, ეს გავლენიანი ბატონ-ამხანაგები არასაკმარისად განათლებული და ამბიციურები არიან (მათი ამბიციურობა მათივე გაუნათლებლობის პირდაპირპროპორციულია!), და სწორედ მათი წყალობით დაიწყო უთანხმოებანი თბილისსა და მოსკოვს შორის, სადაც ნებისმიერი ეროვნების წარმომადგენელი (მათ შორის, “კავკასიელიც”) არცთუ დიდი ხნის წინათ ბატონ-პატრონივით მიმოდიოდა («Человек проходит как хозяин!») და “ობეზიანიკში” მოხვედრის არ ეშინოდა... ამიტომ ამქვეყნად ყველაზე მეტად მომხდარის გარჩევის ეშინიათ, რადგან ჩვენ რომ იმის გაანალიზება დავიწყოთ, რაც რუსეთსა და საქართველოს შორის ბოლო ორი ათეული წლის განმავლობაში მოხდა, მათი “შავი” მისია და როლი ამ ყველაფერში გამოაშკარავდება და ისინი იმ მავრის ბედს გაიზიარებენ, რომელმაც თავისი საქმე შეასრულა...
ამ ჩინოვნიკებს კი ზემონახსენები ქართველი ბნელიტა ეხმარება, რომელიც მთელი ცხოვრება მიჩვეულია, მარტომ ირბინოს თბილისსა და მოსკოვს შორის “ბაგირზე” და მარტოოდენ საკუთარ კეთილდღეობაზე იფიქროს! ამ მაქცია-ადამიანებს ყველაფერი ჩინებულად ესმით, მაგრამ შეგნებულად ამუხრუჭებენ რუსულ-ქართულ დიალოგს, რადგან ამჟამინდელი საქმის გარემოებანი მოსწონთ: მათ არ აქვთ ვიზების პრობლემა, ინფორმაციული ვაკუუმის პირობებში მათზე მოთხოვნაა და შე­უძლიათ, დაუსჯელად იყბედონ: მოსკოვში - თბილისის, ხოლო თბილისში - მოსკოვის სახელით, თუმცა აქაც და იქაც არც ხელისუფლებას და არც ხალხს მათთვის ეს უფლებამოსილება არ მიუნიჭებიათ! ცხადია, ფულის კეთებაც არეულობაში უფრო იოლია, ეს კი მათი ერთადერთი ნამდვილი მიზანი და “სპეციალობაა”. ამიტომ ორ ნაპირს - საქართველოსა და რუსეთს შორის ჰუმანიტარული ხიდის მშენებლობა, რომელზეც ტანკების მოძრაობა აიკრძალება და რომელიც უმაქნისს გახდის მათ “ბაგირებს”, არასგზით არ ესატყვისება მათ ბნელიტურ, ანუ შავბნელ განზრახვას...
ზემონათქვამის გათვალისწინებით, რუსეთის ხელმძღვანელობას დღეს არ აქვს უფლება, წარმატებებით დატკბეს: საქართველოს შიდა საქმეებში ჩაურევლობა არ გამორიცხავს ობიექტური განმარტებითი კამპანიის გამართვას - პირდაპირ, მედიის, და არა ყველა ჯურის საზოგადოებრივი კომისიის, ფორუმის ანდა ასამბლეის მეშვეობით, რომელთა ხელმძღვანელებიც, როგორც წესი, ტენდენციური არიან და სინამდვილეს ამახინჯებენ თავიანთი მერკანტილური ინტერესებიდან გამომდინარე (თუმცა საქართველოში რუსული მედიის წარმომადგენლობების მუშაობა ვერავითარ კრიტიკას ვერ უძლებს!).
მაინც, რა საკითხები უნდა განემარტოს, პირველ რიგში, ქართველ ხალხს, რომელსაც თავგზა აუბნიეს ათასი ჯურის ლიბერალებმა, პირმოთნეებმა, ქლესებმა, ფარისევლებმა, ანუ შეკვეთით მომუშავე პოლიტიკოსებმა, პოლიტოლოგებმა, ჟურნალისტებმა და “საზოგადო აქტივისტებმა”?
ეს ორი კითხვა, ერთი შეხედვით, რიტორიკულია: პირველი კითხვა ელემენტარული და ყველაზე არსებითია ჩვენი მოსახლეობის დიდი უმრავლესობისთვის: თუ საქართველო შეცვლის შიდაპოლიტიკურ კურსს და აქტიურ დიალოგს დაიწყებს რუსეთთან ახალი ხელშეკრულების დადების მიზნით, ხომ არ გაუნაწყენდებათ ამერიკა და ევროპა და საერთაშორისო ფინანსურ დახმარებას შეუწყვეტენ?
ქართველ ხალხს უნდა სწამდეს თავისი ხვალინდელი დღის, დასაქმებისა და სოცუზრუნველყოფის, მაშინ ის ნაჩუქარ დოლარს გამომუშავებულ კაპიკს არჩევს და სწორ არჩევანს გააკეთებს: საქმე მხოლოდ ისაა, ჩვენ რას ვთა­ვაზობთ სანაცვლოდ. სანაცვლოდ ხომ არ შეწყდება საერთაშორისო სავალუტო ფონდის, განვითარების საერთაშორისო ფონდის, ევროკავშირისა და აშშ-ის მიერ დაფინანსებული ყველა პროგრამა და პროექტი? მოახდენს კი საქართველოსთვის ამის კომპენსირებას რუსეთის ფედერაცია - ალტერნატიული ხანგრძლივვადიანი დაბალპროცენტიანი ან უპროცენტო კრედიტებით, როგორც, მაგალითად, ბელარუსსა და დსთ-ის სხვა ქვეყნებში? ასევე, ეკონომიკაში, მრეწველობაში და სოფლის მეურნეობაში ინვესტიციებით, ადგილობრივი სოფლის მეურნეობის პროდუქციის, მინერალური წყლებისა და ღვინის ტრადიციული შესყიდვითა და რუსულ-ქართული ერთობლივი ბიზნესის წახალისებით? უფრო მარტივად და მოკლედ რომ ვთქვათ - ხომ არ ამოვწყდებით შიმშილით, რით ვიცხოვრებთ დანგრეული ეკონომიკისა და უმუშევრობის პირობებში, თუ კურსს “ჩრდილოეთისკენ” ავიღებთ? კი ჯერჯერობით მარტოოდენ წარსულს ვთავაზობთ და დაქოქილებივით ვასრულებთ “ძველ სიმღერებს მთავარზე”: რუსეთ-საქართველოს კულტურულ და ისტორიულ ურთიერთკავშირებზე, “გეორგიევსკის ტრაქტატსა” და ორსაუკუნოვან მეგობრობაზე, რუსეთში ერთნახევარმილიონიან დიასპორაზე და საქართველოში რუს თანამემამულეებზე... მაგრამ, როგორც ცნობილია, მილიონჯერაც რომ წარმოთქვა სიტყვა “შაქარი”, პირს ვერ დაიტკბობ - ახალგაზრდა თაობას (რუსსაც და ქართველ­საც) ნაკლებად აინტერესებს “გარდასული დროება”, “უძველესი ხანის თქმულებებს” ის ამჯობინებს “სუფთა ფურცელს” და დღევანდელ ურთიერთხელსაყრელ პარტნიორობას (რატომ აღმოვაცენეთ პრაგმატიკოსები და არა - რომანტიკოსები, ეს კიდევ სხვა თემაა).
მეორე კითხვა, რომელზეც პასუხი ყოველ ჭეშმარიტ ქართველს აინტერესებს - როდის ვიცხოვრებთ უწინდელ ძმურ ოჯახად აფხაზებსა და ოსებთან ერთად, როდის დაუბრუნდებიან ლტოლვილები თავიანთ საცხოვრისებს და რა უნდა ვიღონოთ ამისათვის?
რუსეთის ხელისუფლებისგან ქართველ ხალხს კონკრეტულად იმის მოსმენა სურს, რომ სახელმწიფოს გარეპოლიტიკური ვექტორის შეცვლა და ნატოში გაწევრებაზე უარის თქმა ის აუცილებელი პირობებია, რომელთა შესრულებითაც ერთიან საცხოვრებელ სივრცეში საქართველოს, აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის დაბრუნების ახალი რეინტეგრაციული პროექტის განხორციელება შეიძლება.
და ამას ახალი ხალხი - არაკორუმპირებული, უმწიკვლო რეპუტაციის, მაღალი ინტელექტისა და რეალური შესაძლებლობების მქონე პროფესიონალები განახორციელებენ, რომლებსაც სულითა და გულით უყვართ საქართველო, აფხაზები, ოსები, უყვართ და იცნობენ რუსეთს - ამ ხალხების ისტორიას, ენასა და კულტურას!
დარწმუნებული ვარ, რომ სწორედ არაკორუმპირებულ პროფესიონალთა დიქტატურა და არა - სახალხო დიპლომატია წარმოადგენს ამ საბედისწერო დროში საქართველოსთვის სასიცოცხლოდ აუცილებელ სიკეთეს.

http://geworld.net/politics/351.html